Meer dan 44 jaar lang plectrums verkopen is niet niks. Aan een gemiddelde van 16 stuks per dag betekent dat een totaal van ongeveer 250.000 stuks. Indien je ze naast elkaar zou leggen kan je er een oppervlakte van 3.6 km2 mee bedekken…. Een plectrum kostte in 1978 slechts 5 Belgische frank. In die 44 jaar is er nog veel meer veranderd.
Ik was 16 jaar oud en mijn ouders planden de opening van een muziekwinkel in Tessenderlo, op de vismarkt. Het startkapitaal bedroeg slechts 6000 euro, en om de boel wat aan te vullen kwamen in het begin heel wat van Nar’s eigen instrumenten in de vitrine te liggen. Een gerant Martin, zou “MARCA MUSIC” leiden samen met mijn ouders. Ik herinner me nog even goed de nieuwe ARP-, Oberheim- en MOOG synthesizers, als de eerste Fender Rhodes 88 suitcase die ik samen met ons ma met de aanhangwagen afhaalde bij “Music Distribution”, de eerste en wellicht enige groothandel uit de Belgische geschiedenis waar je werkelijk alles kon kopen. Rudy Pincé was de stichter en bovendien eigenaar van meerdere muziekwinkels in Vlaanderen en Wallonië. In die aanhangwagen belandden zowel snaren, vellen en stokken als Fender Stratocasters, Gibson Les Paul’s, Pearl drumstellen of Ibanez gitaren.
Rudy, die later de discotheek “Cherry Moon” opende was een charmante en goede businessman. Mede door zijn goede inborst, blijft er vandaag echter niets meer over van dat muziekhandel-imperium.
Toen in Leuven een tweede “Caerts-filiaal” werd geopend onder de naam “LAMAR MUSIC”, met weer een gerant: Jean Pierre, ging het pas echt goed van start en kon ik daar, ondanks mijn jonge leeftijd les geven in orgel en piano.
Toen enkele jaren later duidelijk werd dat het werken met een gerant niet altijd de juiste manier is, besliste ons ma om zelf terug in de winkel te staan. Zij en mijn schoonbroer Walter, legden de bouwstenen voor de moderne versie van “Muziekhandel Leo Caerts”.
Karina, een self-made accountant, werkte destijds nog niet in Leuven, maar hield zich jarenlang bezig met de boekhouding van “studio Swan” in Buizingen. Deze studio behoorde ooit toe aan Sylvain Tack, die met “radio mi amigo” één van de vermeende grondleggers is van de Belgische vrije radio. Toen de fiscus het boeltje had aangeslagen (vrije radio was destijds onwettig en strafbaar), werd de studio verkocht en werd deze eigendom van Leonardus Caerts en zouden o.a. “The Kids” met “There will be no next time” de studio onsterfelijk maken. Ikzelf kreeg er ooit de prijs “klant van het jaar”. Ik had er op die jonge leeftijd meer dan 1000 (betaalde) studiouren geboekt.
Toen de studio verhuisde omdat de gebouwen toebehoorden aan “Suzy wafels” en die aan uitbreiding toe waren, werd het tijd dat dochter Karina het team “Mit–Walter” zou vervoegen. Zij is nog steeds verantwoordelijk voor de boekhouding.
Na mijn klassieke vorming aan het conservatorium en voor mijn legerdienst was ik enkele jaren werkzaam in de winkel. Het is te zeggen: ik kwam daar al de nieuwigheden uitproberen en was meestal niet goed gezind wanneer een klant een toffe synthesizer kocht. Op die manier was ik weer een stukje speelgoed kwijt… Gelukkiglijk wist ons ma de verkoop steeds te redden en kon de klant tevreden naar huis. ‘s Avonds werd er gerepeteerd in de winkel. Regelmatig ontmoet ik nog oud-studenten van de K.U.L. die de naam General T., want zo heette ons groepje, maar al te goed kenden. Niet omdat we zo goed waren maar vooral omdat we zo luid en laat repeteerden. Na de repetitie werd er steevast een pot gedronken bij Peter in “De bierkar”, dat is nog steeds hetzelfde gebleven.
In die tijd stond de winkel vol met huiskamer-orgels. Merken als Solton, Diamond, Siel en natuurlijk Hammond waren in die tijd marktleiders. De synthesizer was toen heel even over haar hoogtepunt en haast onbetaalbaar voor de gewone muzikant. Daar zou snel verandering in komen. Die kwam er in eerste instantie met de YAMAHA DX 7 (1983), een FM synthesizer die “slechts” 2400 euro kostte. Wereldwijd zijn er meer dan 100.000 stuks verkocht... Ik werd toen ook door YAMAHA Belgium gevraagd om samen met mijn band General T. op diverse locaties in België de nieuwe synthesizer te demonstreren.
Ook de conccurentie zag wel brood in betaalbare synthesizers en zo volgden snel hits als de ROLAND Juno 60, KORG M1, ROLAND Juno 106. Het einde van het huiskamer-orgel was een feit en het home-keyboard werd haar moderne versie.
In die “moderne” tijd vonden de gitaristen dat ze, net als de keyboardspelers, ook wel wat digitaler mochten klinken. De lampenversterkers moesten het onderspit delven en iedereen wilde een rack met daarin liefst zo veel mogelijk digitale spullen. MESA BOOGIE, LEXICON, EVENTIDE…, al het dure “studio-gerief” moest en zou mee op het podium. Analoog was toen synoniem voor ouderwets. Daar zijn de gitaristen gelukkiglijk van terug gekomen.
Ondertussen werd Alain Coppejans, een funk-muzikant uit het Leuvense, aangetrokken om het team Mit-Karina-Walter-Leo te vervoegen. Hij zou de drum-afdeling voor zijn rekening nemen. Toen wat later een pand vrij kwam op het nummer 94, twee huizen verderop, was het voor Leonardus haast logisch dat de familie Caerts hier een mooie uitbreiding kon van maken. De piano-afdeling werd geboren onder de naam “Muziek 94” en in de beneden-verdieping werd een akoestische kelder ingericht. Ook vandaag nog blijft deze ruimte ideaal om exclusieve gitaren in alle rust en stilte uit te proberen. Larrivee, Santa Cruz, Martin, Gibson, Guild, Simon & Patrick en Seagull zijn de belangrijkste merken die deze mooie afdeling tot en must maken voor elke akoestische gitarist.
Wim Claes, vriend en klasgenoot (we zaten samen op de schoolbanken van het Brusselse conservatorium), was de ideale man om het team te versterken. Hij houdt van orde en organisatie en bespeelt verschillende instrumenten: gitaar-drums-piano en trompet. Hij had een Atari-computer en werd daarom als “modern” en vooruitstrevend beschouwd.
Wim ging later zijn eigen weg en met veel succes. Al die jaren was hij aktief gebleven als producer/componist en bouwde hij zijn eigen studio. Die studio draait in Haacht nog steeds op volle toeren.
Jacky Coppejans, vader van Alain gaf op vijftigjarige leeftijd zijn job als eerste klerk bij de notaris op, om bij ons als pianoverkoper te komen werken. Jacky was bekend als jazzpianist, maar in zijn beginjaren was hij vooral vibrafonist. Hij maakte ook jarenlang deel uit van de toenmalige formatie “The five pennies”, een bekend Brabants orkest. Zijn muzikale kennis kwam de winkel goed van pas. Elk jaar ging ook hij met ons mee naar de muziekbeurs in Frankfurt, een jaarlijks muzikaal hoogtepunt waarop we niet kunnen ontbreken. Toen hij enkele jaren geleden de hotelbazin wenste te bedanken voor haar goede zorgen, deed hij dit met de gevleugelde woorden: “speetig das es gedeen is”. De bazin begreep er niets van en fronste haar wenkbrauwen, maar het gezelschap proestte het uit. Jacky is een vrolijke kerel en “een man van het volk”.
Na een slepende ziekte stierf Mit In februari 1991. Ze was net zestig geworden. Hoogst waarschijnlijk was ze te goed voor deze wereld en Nar was er het hart van in. “Ik heb niet alleen mijn vrouw verloren” zei hij, “maar ook mijn beste vriend”. Jarenlang kon hij geen blijheid verdragen en muziek nog veel minder. Gelukkiglijk kan hij dat vandaag weer wel. Vrijwel onmiddellijk gaf hij zijn kinderen de kans om de zaak over te nemen en liet hij het zakenleven voor wat het was.
Kristine Raemdonck, studente regentaat sport, had haar kot boven “de muziek- winkel”. Al gauw had ze een oogje laten vallen op de zoon des huizes, maar die had blijkbaar alleen maar interesse in muziek. Pas enige tijd later toen ik met de band “Kid Safari” in Antwerpen speelde, sloeg ook bij mij de vonk over. Mitje kon wel een hulpje gebruiken in de winkel en zo begon Kristine haar loopbaan. Ze kende alle spelregels van de voetbalsport, het rugby of het hoogspringen maar van muziekinstrumenten had ze geen kaas gegeten. Toen een klant haar in die tijd naar een cowbell vroeg en zij niet onmiddellijk een klepel aan dat ding vond, zei ze tegen die klant: “dat zal wel geen goede zijn…” en zocht ze verder naar een model waar die klepel wel zou inzitten. Ze had nog een lange weg af te leggen die ze met haar sterk karakter met glans aflegde. Nu Kristine 18 jaar later ook de leiding van “@play rockschool” voor haar rekening neemt is haar oud kot omgevormd tot drum-lokaal en voelt ze zich daar nog altijd een beetje extra “thuis”.
Karl Aerts was ondertussen in de winkel aktief en werkte bij ons als zelfstandige. Hij was afkomstig uit een muzikale familie. Vader Aerts was een bekend Leuvens koorleider. Maar Karl hield meer van jazz en werd het boegbeeld in onze gitaar-afdeling. Toen Karl enkele jaren later terug naar zijn “oude liefde” wilde, namelijk het lesgeven in de dagschool, werd hij waardig opgevolgd door Davy Elli. Nog nooit zag ik zulk een curicculum, indrukwekkend! Samen met Bart van Huyck en Maarten Thiry wist hij het rock & roll gehalte van de winkel serieus hoog te houden en werden de meest vreemde instrumenten besteld, die later toch “hot items” bleken te zijn. Bart & Maarten verlieten helaas na enkele jaren het schip.
Enkele jaren geleden was het de hoogste tijd om ook de 2 overige dochters van Nar en Mit-je te betrekken. Lieve en Inge zijn ondertussen verantwoordelijk voor de piano-afdeling alsook voor de concertverhuur en de leasing-afdeling.
Rockschool @play werd drie jaar geleden opgericht door Kristine samen met Marlies (boegbeeld van de punkgroep “starfucker”).Vandaag zijn er meer dan zeshonderd studenten, is er een zomerstage in de Ardennen en komen zelfs de allerkleinsten aan bod in onze “rockertjesweek”. Voor de plussers is er “Rockschool Plus. Daar worden de leerlingen echt in de watten gelegd en nemen de leraars voor hen wat extra tijd zodat muziekmaken echt ontspanning wordt. Aanvankelijk werden de cursussen gegeven in drie leslokalen in de winkel. Al gauw bleek die locatie veel te klein en verhuisde de rockschool twee jaar geleden naar de bovenliggende elf leslokalen die tot dan dienst deden als studentenkoten.
Dertien jaar geleden kwam ook het tussenliggende pand (nummer 92) vrij. Het had jarenlang dienst gedaan als restaurant, daarvoor was het een kapperszaak. De originele kapper Francis is nog steeds een klant in de winkel en een leerling van de rockschool. Omdat dit tussenliggend pand ideaal als magazijn kon worden gebruikt, werd Laurent Pickaert, een toffe gast uit het Brusselse aangetrokken om als drummer/magazijnier het team te versterken. Hij is ondertussen een bekend drummer/zanger én vader van twee kinderen.
In September 2007 kwam de jonge Jens als rock-gitarist bij ons werken. Ach die Jens… het leven kan schoon zijn. Ook hij volgde regentaat lichamelijke opvoeding en woonde geruime tijd boven de pianowinkel voor hij bij ons werkzaam was. Hij kwam in die tijd al regelmatig een bezoekje brengen, al was het maar om “een klapke te doen”.
Vierenveertig jaar… daarin is veel gebeurd, “up’s and downs”. Mit-je is er niet meer, maar ze zou o-zo-fier zijn mocht ze zien dat haar kinderen nog steeds samenwerken en verder aan de weg timmeren die zij in 1978 insloeg.
Leo Caerts Junior
